«Ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε, ἀγωνιζόμαστε, ἄλλος ἐδῶ, ἄλλος ἐκεῖ, καταπάνω στὴν ψευτιά. Καταπάνω σ᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουνε την Ἑλλάδα ἕνα κουφάρι χωρὶς ψυχή, ἕνα λουλούδι χωρὶς μυρουδιά.» Φώτης Κόντογλου - Παράδοση

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Μια ελπίδα που λέγεται Ελλάδα...

Του Δημήτρη Σαββίδη...
 
Γίνομαι κάθε μέρα μάρτυρας πρωτοφανούς αγωνίας και απελπισίας. Όχι εγκλωβισμένος από τον εκφοβισμό των ΜΜΕ, αλλά από την επαφή μου με τους ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει η επόμενη μέρα και φοβούνται ότι δεν θα είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Ακούω παντού την αρνητικότητα και την συνακόλουθη αλληλουχία ενοχών, θυμού, ευθιξίας κι αναρωτιέμαι: τι χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε; Τι είναι αυτό που θα μας κάνει να δούμε νέες προκλήσεις και δυνατότητες στην, τόσο πια χρησιμοποιημένη, δήθεν οικονομική κρίση.
Ακούμε για κερδοσκόπους, νέα μέτρα, πτώχευση, ανεργία, διαφθορά και όλα αυτά φαίνεται να έχουν να κάνουν με νούμερα, με απώλειες σε χρήματα, με κακή διαχείριση πόρων. Αλλά είναι έτσι; Είναι θέμα επιτήδειων και δόλιων ανθρώπων που κατάφεραν με ύπουλο τρόπο να βρεθούν στις κατάλληλες θέσεις, ερήμην όλων μας και μας κορόιδεψαν; Θέλουμε να γενικεύουμε κατηγορώντας ολόκληρες ομάδες όπως οι πολιτικοί, οι παπάδες, οι τραπεζίτες, οι μετανάστες, οι αγγλοσάξωνες, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι συνδικαλιστές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι Τούρκοι κ.ο.κ. χωρίς σταματημό; Εμείς σε ποια κατηγορία (που δεν μπαίνει σε κριτική) κατατάσσουμε τον εαυτό μας;
 
Η Ελλάδα θα πρέπει να αισθάνεται λύπη για τα λάθη που έκανε αλλά αλλοίμονο αν μείνουμε εκεί, κατηγορώντας τους εαυτούς μας. Το δυναμικό μας είναι αστείρευτο και εσωτερικά (σε ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις) και ως χώρα (σε ενέργεια, τέχνη και φυσικό κάλλος). Αφού, λοιπόν, ξεπεράσαμε το πρώτο σοκ της αποκάλυψης της κατάστασής μας, που είναι παγκόσμια, αφού συνειδητοποιήσαμε ότι η καθημερινότητά μας πρέπει να αλλάξει γρήγορα, θα ήταν κρίμα να παρασυρθούμε από την, διόλου τυχαία, τρομολαγνεία των ΜΜΕ.
Ποιος όταν πλημμυρίζει το σπίτι του κατηγορεί τον μηχανικό, τον αρχιτέκτονα, τον καιρό ή τον Θεό. Απλά ενεργοποιεί τις δυνάμεις του για να σωθεί και να σώσει ό,τι είναι πολυτιμότερο. Ας εστιάσουμε, λοιπόν, στο τι είναι πραγματικά πολύτιμο για μας. 
 
Τι θέλουμε να σώσουμε;
Τον ναρκισσισμό μας, την φιλαυτία μας, την ψευδαίσθηση του πλούτου μας, την επιπολαιότητά μας; Ή μήπως είναι μια ευκαιρία να αναβιώσουμε τη συνεργασία, το φιλότιμο, την αξιοπρέπεια, τη συμπόνια;
Δεν έχουμε κανέναν λόγο να αισθανόμαστε ζητιάνοι, ανίκανοι, απατεώνες ή ο,τιδήποτε καταλογίζουμε εμείς στον εαυτό μας. Γιατί οι άλλοι δεν μας ξέρουν, μας ερμηνεύουν, έχουν την δική τους οπτική και τα δικά τους συμφέροντα. Εμείς όμως πώς θα σταθούμε στην μεγάλη αυτή ευκαιρία, που παραπλανητικά ονομάζεται οικονομική κρίση; 
 
Τι θα αποφασίσουμε και πώς θα το υποστηρίξουμε με τις πράξεις μας;
Γιατί είναι εύκολη η ενοχή και η παραίτηση. Είναι εύκολο να κατηγορείς τους άλλους και τον εαυτό σου. Είναι εύκολο να πειστούμε για τις μεγάλες δυσκολίες, τις συγκρούσεις, την εγκληματικότητα και όλο το πακέτο της αρνητικότητας που προβάλλεται καθημερινά. Είναι εύκολο να δημιουργήσουμε μια στρεβλή εικόνα για μας και τον κόσμο. 
 
Υπάρχει όμως κι άλλος δρόμος...
Και αυτός ο δρόμος οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά του ζητήματος κοινωνία. Η κοινωνία δεν μπορεί να περιγραφεί με οικονομικούς όρους. Είναι πιο βαθειά διαδικασία. Εμπεριέχει πλήθος σχέσεων, δοσοληψιών, ιστοριών, οραμάτων. Η κοινωνία χρειάζεται κίνηση, δυναμισμό, ειλικρίνεια, ενθουσιασμό, αγάπη, ευρηματικότητα, φιλαλληλία.
Αν διαγκωνίσουμε πάλι τον διπλανό μας, όπως μάθαμε να κάνουμε τόσα χρόνια για να σώσουμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας, θα το πληρώσουμε πολύ ακριβότερα απ' ότι τώρα. Αν όμως καταλάβουμε τι σημαίνει συνεργασία, τι σημαίνει επικοινωνία, τι σημαίνει διεκδίκηση, συνυπευθυνότητα ... τότε η ροή της ιστορίας αλλάζει.
Και τότε δεν θα νομίζουμε ότι είμαστε τα θύματα των αποφάσεων άλλων. Θα συν-αποφασίζουμε, θα συν-δημιουργούμε, θα συν-βιώνουμε και θα έχουμε μεγάλη χαρά.... Είναι τόσο απλό: θα χαιρόμαστε γιατί θα νιώθουμε αρκετά ασφαλείς, γιατί θα έχουμε ο ένας τον άλλον. Αυτή είναι η ελπίδα μας. Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένας να μας την θίξει.
Σας καλώ, λοιπόν, να δημιουργήσουμε νέους τρόπους καθημερινής πράξης που να μας φέρνουν πιο κοντά στην ασφάλεια μιας υγιούς κοινωνικής ζωής. Ας προτείνουμε ιδέες, ας ανταλλάξουμε απόψεις, ας υποστηρίξουμε νέες δράσεις. Ας ξαναγνωριστούμε... σε μια νέα βάση, με αφορμή της επιτακτική ανάγκη που προκύπτει λόγω της χρόνιας ευκολίας να ξεχνάμε τις ευθύνες μας.
Γράψτε τι θα μπορούσε να αλλάξει στην καθημερινότητά μας για να δράσουμε δημιουργικά μέσα σε αυτό το διαρκώς μεταβαλλόμενο σύστημα του οποίου είμαστε σημαντικό μέρος.
Είναι μια χρυσή ευκαιρία και το μόνο που θα της άξιζε είναι εθνική χαρά και ελπίδα.
Εσείς τι επιλέγετε;
 πηγή starwalkers

2 σχόλια:

  1. Αγαπητέ φίλε, συμφωνώ με την άποψη σου, σίγουρα θέλει «κάποιο» χρόνο για να συνέλθει κάποιος από ένα ξαφνικό και ύπουλο χτύπημα και ν’ αντιδράσει, όπως αυτό που δέχεται η Ελλάδα, πέρα των τόσων άλλων που έχει δεχτεί τόσα χρόνια τώρα. Στα ατσάλινα γρανάζια της Παγκοσμιοποίησης η Ελλάδα συνθλίβεται και αυτό είναι φανερό και στο ποιο άσχετο άνθρωπο. Ποιοι είναι οι εχθροί σχεδόν πολλοί γνωρίζουν και όσοι δεν γνωρίζουν θα φροντίζουμε να μάθουν. Χωρίς συμφέροντα, με αγάπη, στην πατρίδα και πίστη στο Θεό θα τα καταφέρουμε, τα παραδείγματα είναι πολλά. Βάλλαμε το χέρι μας όλοι για να φτάσουμε ως εδώ, και πρέπει να επανορθώσουμε. Το χρωστάμε στους προγόνους μας, σ’ αυτούς που θυσίασαν τη ζωή τους στα παιδιά μας στου εαυτούς μας. Ενωμένοι για ένα κοινό καλό. Να’ σαι καλά καλό αγώνα…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η Ελλάδα υπάρχει, και θα υπάρχει, επειδή ακόμα υπάρχουν Έλληνες σαν εσένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή