Οι τοκογλύφοι απαιτούν: «Χρωστάτε; Πουλήστε!»

Tην Τρίτη το βράδυ, όταν τελείωσε η περαντζάδα του Γι­ώργου Παπανδρέου στις πρωτεύουσες των τριών με­γαλύτερων θεσμικών δανειστών, συμμάχων και εταίρων της Ελλάδας, δηλαδή στο Βερολίνο, το Παρίσι και την Ουάσιγκτον – και μάλιστα με τη... σειρά που επιβάλλει το ύψος των χρεών μας προς τις Γερμανία, Γαλλία και ΗΠΑ –, το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο: στήριξη με ωραία λόγια, αλλά καμιά εγγύηση για πραγματική βοήθεια προς τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία.
Μόνο επικοινωνιακό «όφελος», ο πόλεμος «κατά των κερδοσκό­πων» και η άρση του καθεστώτος της βίζας για την είσοδο Ελλήνων στις ΗΠΑ. Ποιοι όμως θα πολεμήσουν μαζί μας κατά της κερδοσκοπίας; Ακριβώς αυτοί που κρατούν στα χαρτοφυλάκιά τους τα... τεκμήρια της ντε φάκτο χρεοκοπίας μας – ως αποτέλεσμα της δικής τους, θεσμικής κερδοσκοπίας.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, πριν από οποιαδήποτε επίσημη πτώ­χευση – η οποία προς το παρόν βλάπτει πολυποίκιλα τα συμφέροντα των μεγάλων δανειστών μας – έρχεται το στάδιο της οικονομικής «κα­τοχής», την οποία κανείς δεν διαψεύδει.

Είναι αναμφισβήτητο ότι αδυνατούμε όχι μόνο να αποπληρώσουμε μέρος των δανείων, αλλά ακόμη και να βρούμε τα απαραίτητα κεφά­λαια για χρεωλύσια ή απλώς να πληρώσουμε τις στοιχειώδεις υποχρε­ώσεις του κράτους αν δεν δανειστούμε διευρύνοντας το χρέος. Άλλω­στε μπροστά στις υποχρεώσεις αυτές ακόμη και τα αιματηρά μέτρα, εξ αιτίας των οποίων σήμερα θα διαδηλώνουμε στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα, είναι σταγόνα στον ωκεανό – και δεν θα είναι τα μόνα...

Η τιμολόγηση του τελευταίου πακέτου σκληρών εισπρακτικών μέτρων από την ίδια την κυβέρνηση – αν υποθέσουμε ότι οι μηχανισμοί του κράτους είναι ικανοί να εισπράξουν το σύνολο των προβλεπόμενων εσόδων – φτάνει τα 4,8 δισ. ευρώ.
Όταν όμως το 2009 το συνολικό κόστος εξυπηρέτησης του δημόσι­ου χρέους ξεπέρασε τα 77 δισ. ευρώ, με το σύνολο των δημοσίων εσό­δων την ίδια χρονιά να μην υπερβαίνει τα 56 δισ., όσα επιπλέον μέτρα κι αν ληφθούν, όσες θυσίες κι αν κάνουν οι εργαζόμενοι αυτής της χώρας, καμιά ελπίδα δεν υπάρχει το κράτος να ανταποκριθεί στις αυξημένες φέτος υποχρεώσεις του χωρίς περαιτέρω αύξηση του χρέους του.

Επομένως, οι δανειστές μας εκτιμούν ότι έχει έρθει η ώρα να πληρώ­σουμε σε... είδος, αφού κανένας άλλος τρόπος δεν είναι εφικτός. Σύμ­φωνα λοιπόν με πληροφορίες καταγεγραμμένες στα διεθνή ΜΜΕ, αλ­λά και εκτιμήσεις, τις περισσότερες εκ των οποίων ούτε καν μπαίνουν στον κόπο να διαψεύσουν ακόμη και παράγοντες της κυβέρνησης, οι πιστωτές μας απαιτούν πλέον πιεστικά συγκεκριμένα ανταλλάγματα, τα οποία κωδικοποιούνται ως εξής στην ανάλυση του Δ. Καζάκη στις σελίδες 20-21 του «Π»:
1 Τιτλοποίηση των δημοσίων εσόδων, τα οποία θα δεσμευτούν από τράπεζες και αγορές ώστε να εκδοθούν ομόλογα που θα βο­ηθήσουν το κράτος να συνεχίσει να εξυπηρετεί τα δάνειά του. Η τιτλοποίηση δεν έχει όρια. Όλα τα πραγματικά και εν δυνάμει έσοδα του Δημοσίου μπορούν να τιτλοποιηθούν. Αυτό σημαίνει ότι κάθε δημό­σια ιδιοκτησία μπορεί να τιτλοποιηθεί ακόμη κι αν παραμείνει στην κυριότητα του κράτους. Επισήμως αυτή η διαδικασία θα ονομαστεί... προσέλκυση επενδύσεων.
2 Μετοχοποίηση των οργανισμών, υποδομών και υπηρεσιών του Δημοσίου με τη δημιουργία εταιρειών χαρτοφυλακίου (holding), στις οποίες θα ανατεθεί η διαχείριση αυτών των οργανισμών και υποδομών αλλά και η «επικερδής» λειτουργία υπηρεσιών υγείας, παιδείας κ.λπ.

3 Εφαρμογή του παλιού σχεδίου του Στ. Μάνου για εκποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου, δηλαδή του συνόλου της δημόσιας γης, την οποία οι «αγορές» αποτιμούν στα 300 δισ. ευρώ – όσα και τα χρέη μας! Εδώ εντάσσεται και η απαίτηση για πώληση των ακατοίκητων νησιών της χώρας ή, εναλλακτικά, ο δανεισμός του κράτους με εγγύηση τη δημόσια γη. Στην... «ήπια» εκδοχή, η δημόσια γη θα δεσμευτεί από τους επενδυτές προς αξιοποίηση μέχρι το κράτος να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.

4 Αξιοποίηση της νομοθεσίας «fast track», την οποία ψήφισε το περασμένο καλοκαίρι η κυβέρνηση Καραμανλή και προβλέ­πει την «αξιοποίηση» της Ελλάδας για ιδιωτικές επενδύσεις υψηλής όχλησης για το περιβάλλον και την κοινωνία (π.χ. διαχείρισης πυρη­νικών αποβλήτων), οι οποίες υπό κανονικές συνθήκες θα κρίνονταν απαράδεκτες. Με βάση τον νέο νόμο, οι προσφυγές πολιτών και οι αποφάσεις των δικαστηρίων παρακάμπτονται ως «γραφειοκρατικά εμπόδια».

5 Εκχώρηση των πιο σημαντικών πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας, με προτεραιότητα στις ορυκτές πηγές (λιγνιτικά αποθέ­ματα, γνωστά και υπό έρευνα κοιτάσματα υδρογονανθράκων – για τα οποία προτεραιότητα έχουν αμερικάνικες πολυεθνικές), σε ιδιώτες κερδοσκόπους, οι οποίοι θα πουλούν στην Ελλάδα τον... δικό της φυσικό πλούτο.
6 Ιδιωτικοποίηση ολόκληρων περιφερειών της χώρας, με όχημα τη διοικητική αναδιάρθρωση του «Καλλικράτη» (ο οποίος «μυρίζει» έντονα καντονοποίηση της χώρας), με εκδηλωμένο ενδιαφέρον για περιοχές με υψηλή τουριστική ανάπτυξη, όπως τα Δωδεκάνησα, αλλά και άλλες στρατηγικού ενδιαφέροντος για την ασφάλεια της χώρας, όπως η Θράκη.

Πίεση στα εθνικά

Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε: Τις πιέσεις των ΗΠΑ για μεγαλύτερη συμμετοχή μας στην τυχοδιω­κτική εμπλοκή τους στο Αφγανιστάν.
Την απαίτησή τους να τελειώνουμε όπως - όπως με το «Μακεδoνικό», ώστε να ολοκληρωθεί η ένταξη των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ.
Την πίεση να υπάρξει «λύση» στο Κυπριακό κατά τις απαιτήσεις των πολιτικά και πολιτειακά εκτρωματικών σχεδίων «τύπου Ανάν». Τη σφοδρή αμερικάνικη επιθυμία να «τα βρούμε» το συντομότερο με την Τουρκία.
Ε, λοιπόν, ακόμη και οι αδαείς καταλαβαίνουν ότι, υπ’ αυτές τις συν­θήκες, η παρούσα κυβέρνηση βρίσκεται ήδη στη μέγγενη των πιο ασφυκτικών πιέσεων που αντιμετώπισε εδώ και δεκαετίες η Ελλάδα. Από τη μια η απαίτηση για ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας κι από την άλλη η πίεση για επιζήμιες διευθετήσεις σε όλο το φάσμα των εθνικών θεμάτων συγκροτούν ένα εκρηκτικό μείγμα.
Κανείς δεν μπορεί αυτή την ώρα να προβλέψει πώς θα αντιδράσει η κυβέρνηση ούτε πόσο μπορεί – αν βεβαίως το θέλει... – να αντισταθεί στις εξωπραγματικές απαιτήσεις των θεσμικών και άτυπων διεθνών τοκογλύφων. Είναι όμως βέβαιο ότι η ελληνική κοινωνία, στη μακρά διάρκεια των λαϊκών κινητοποιήσεων, που ουσιαστικά ανοίγει σήμερα, δεν έχει να υπερασπιστεί μόνο τους αδικοχαμένους μισθούς, αλλά την ίδια την ανεξαρτησία της χώρας. Για την οποία ο λαός της είναι ο τελικός εγγυητής...

Το ποντίκι 13/3