Πού να στραφεί ο πολίτης;

γράφει ο Δημήτρης Παπαγεωργίου στον Ελεύθερο Κόσμο Πριν από κάποιους μήνες, όταν ένας αστυνομικός της ομάδας «Δ» τόλμησε να ζητήσει την προσαγωγή στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, έπεσε το κεφάλι του αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. Ο Χρυσοχοΐδης όχι μόνο σταμάτησε άμεσα την «παραβίαση» του ασύλου των Εξαρχείων, όχι μόνο ζήτησε συγγνώμη από τον Τσίπρα αλλά και εκτός τόπου και χρόνου, απηύθυνε απειλές κατά «ακροδεξιών».
Την Τρίτη στο Βύρωνα, ένας πολίτης σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια μίας ακόμη «γκάφας» της Αστυνομίας σε σύγκρουσή της με πάνοπλους αλλοδαπούς κακοποιούς. Το περιστατικό αυτό ήταν απλά μία κλιμάκωση της ανεξέλεγκτης κατάστασης που επικρατεί στη χώρα. Το ότι γράφω τις γραμμές αυτές μέσα στη φυλακή είναι αλήθεια ότι μου φαίνεται αστείο. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι παρά απλά η απόδειξη της αθλιότητας του νεοελληνικού κράτους.
Το ότι κάθε γειτονιά της Αθήνας είναι έρμαιο της εγκληματικότητας είναι γεγονός. Και σίγουρα δεν οφείλεται στην τύχη. Είναι το αποτέλεσμα τόσο της στάσης της χώρας μας στο μεταναστευτικό αλλά
και του ευνουχισμού της ΕΛ.ΑΣ. Ευνουχισμός που δεν οφείλεται μόνο σ' έναν πολιτικό χώρο. Τόσο η αμυντική στάση του Παυλόπουλου όσο και η στάση του Χρυσοχοΐδη σε μία πλειάδα περιπτώσεων έσπρωξαν προς αυτή την κατεύθυνση.
Προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση λειτουργούν τόσο οι φιλοδοξίες ανωτάτων αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ, που αποδεικνύουν την έλλειψη της ραχοκοκαλιάς τους, υποτασσόμενοι στην πολιτική βούληση των υπουργών, όσο και τα συνδικαλιστικά όργανα της ΕΛ.ΑΣ., που έχουν ως κανόνα την πολιτική ορθότητα. Και πάντα αυτοί που πληρώνουν τη νύφη είναι οι απλοί αστυνομικοί της πρώτης γραμμής ή εν τέλει οι πολίτες, όπως στην περίπτωση του Βύρωνα.
Γιατί όταν όλοι οι αστυνομικοί αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως εν δυνάμει εξιλαστήρια θύματα, όταν νιώθουν ότι η ηγεσία τους δεν θα διστάσει να τους προσφέρει βορά στα ΜΜΕ, όταν αυτά ζητούν την κεφαλή τους επί πινάκι, είναι φυσικό να κυριαρχεί η αδράνεια. Και ο πολίτης μένει τελικά απροστάτευτος.
Φυσικά, το πουλέν του κ. Χρυσοχοΐδη, ο κ. Οικονόμου δεν παραιτήθηκε. Ούτε και ο ίδιος ο υπουργός, ο οποίος χαρακτήριζε την Αθήνα Καμπούλ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Σήμερα που η βαριά εγκληματικότητα θεριεύει, που οι εξοπλισμένοι σε στρατιωτικό τύπο ληστές θεωρούν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, ο υπουργός δεν φαίνεται να έχει τις ίδιες ευαισθησίες.
Στο μέτωπο της τρομοκρατίας μία από τα ίδια. Οι εξαγγελίες τους στο κενό. Επιθέσεις με βόμβες, επιθέσεις με Καλάσνικοφ, επιθέσεις κατά αστυνομικών και πολιτών. Για τον Χρυσοχοΐδη όμως προτεραιότητα είναι το να βγάλουν οι αστυνομικοί την ελληνική σημαία από τις στολές τους. Κατ' αυτόν αυτή είναι η ρίζα του κακού.
Η φοβική αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση, κολλημένη με την πλάτη στον τοίχο, στην ίδια αμυντική στάση που την άφησε ο κ. Παυλόπουλος. Το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. επιτείνει την φοβία αυτή, θέτοντας ως προτεραιότητα έναντι της ασφάλειας των πολιτών την ιδεοληπτική στάση διαφόρων Αλ Σαλέχ, συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ ή ΜΚΟ. Πού θα οδηγήσει αυτή η κατάσταση; Όσο κι αν τα ΜΜΕ καλύπτουν την κυβέρνηση Παπανδρέου, ο πολίτης αντιλαμβάνεται ότι η καθημερινότητα διαρκώς γίνεται όχι μόνο πιο δύσκολη αλλά και πιο επικίνδυνη. Πόσο ακόμη μπορεί να συνεχισθεί η ασυδοσία;
Ο Χρυσοχοΐδης στην αρχή της θητείας του πλασαριζόταν ως ένα από τα δυνατά χαρτιά του ΠΑΣΟΚ. Λίγους μήνες μετά, αποτέλεσμα μίας σειράς γκαφών, η καρέκλα του ήδη τρίζει. Τα αστυνομικά ρεπορτάζ θυμίζουν περισσότερο πολεμικά επίκαιρα και η Αθήνα μοιάζει με τριτοκοσμική πρωτεύουσα. Και δεν υπάρχει καμμία ένδειξη για βελτίωση της κατάστασης. Το ηθικό της αστυνομίας στο ναδίρ. Πού να στραφεί ο πολίτης;