Οἱ Βούλγαροι φασίστες στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ Θράκη

Οἱ Βούλγαροι φασίστες στὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία καὶ Θράκη

Οικογενειακή Φωτογραφία του 1925 της οικογένειας Θεοφάνη Δεδούση. Ο Δεδούσης Θεοφάνης επέζησε κατά την ομηρεία 1917-18, δε γλίτωσε όμως κατά την επόμενη βουλγαρική κατοχή (1941-44). Οι Βούλγαροι έκαψαν ζωντανή τη γυναίκα του μαζί με άλλα τέσσερα μέλη της οικογένειάς του στο σπίτι του στην «Παλουπκάδα», ενώ τον ίδιο με τέσσερα από τα παιδιά του τον σκότωσαν, αφού τον βασάνισαν φρικτά (Μάρτιος 1944). (Νεοσουλιώτες Όμηροι Βουλγάρων 1917-18, Ανάτυπο από τον 15^ο τόμο των «Σερραϊκών Χρονικών», Αναστ. Μπέγκος, Αθήνα 2004)

Τὰ ἑλληνικὰ σχολεῖα ἔκλεισαν. Καθιερώθηκε ὡς ἐπίσημη γλώσσα ἡ βουλγαρική. Οἱ ὀνομασίες πόλεων, κωμοπόλεων καὶ χωριῶν, ὅπως καὶ οἱ ἐπιγραφὲς καταστημάτων καὶ δρόμων ἄλλαξαν. Τὰ ἑλληνικὰ βιβλία κατασχέθηκαν. Ἡ ἀνακάλυψη ἑλληνικοῦ ἐντύπου συνεπαγόταν τὴν ἐπιβολὴ σκληρῶν κυρώσεων.

Τὸν Ἰούνιο τοῦ 1941 οἱ Βούλγαροι σχημάτισαν Τάγματα Ἐργασίας (τὰ ντουρντουβάκια): ἔστελναν Ἕλληνες στὸ ἐσωτερικό τῆς Βουλγαρίας σὲ καταναγκαστικὰ ἔργα, καὶ ἐφάρμοσαν τὴν πολιτικὴ ἐπιστράτευση ἀνδρῶν ἕως καὶ 60 ἐτῶν γιὰ ὑποχρεωτικὴ ἄμισθη ἐργασία.  
Ἀκολούθησε ἡ δήμευση τῶν περιουσιῶν τῶν Ἑλλήνων ποὺ δὲν ἔμεναν στο σπίτι τους, εἴτε διότι εἴχαν σταλεῖ ἐξορία εἴτε γιὰ ἄλλους λόγους, ὅπως ἐπίσης τῶν ἐμπορευμάτων καὶ τῆς γεωργικῆς παραγωγῆς, ποὺ θεωρήθηκαν πολεμικὴ λεία.
Ἡ Βουλγαρικὴ φασιστικὴ κυβέρνηση ἐπιχείρησε ὀργανωμένο ἀγροτικὸ ἐποικισμό. Τὸ 1942 ἄρχισε ἡ μαζικὴ ἐγκατάσταση χιλιάδων Βουλγάρων ἐποίκων. Ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες ἀφαιρέθηκαν τὰ μισὰ χωράφια, ζωοτροφὲς καὶ τὰ ἐργαλεῖα τους.

Σημειώθηκε πλῆθος παρεκτροπῶν σὲ βάρος τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ: ληστεῖες, κακοποιήσεις, βασανισμοί, δολοφονίες, συλλήψεις, βιασμοί, διαρπαγές, συστηματικὸς ὑποσιτισμός.
Ἡ πολιτικὴ διακρίσεων ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ἀπαγορεύσει, τὸ 1943, τὴν πώληση σὲ Ἕλληνες βασικῶν προϊόντων διατροφῆς: γάλα, γιαοῦρτι, κρέας, ψάρι. 
Ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὴν ἔλλειψη φαρμάκων, ὁ ἑλληνικὸς πληθυσμὸς βρισκόταν σὲ ἰδιαίτερα κακὴ κατάσταση ὑγείας. Ἀλλὰ οἱ Βουλγαρικὲς Ἀρχὲς ἀπαγόρευσαν στὴν περιοχὴ ἀκόμη καὶ τὴν εἴσοδο κλιμακίου τοῦ Διεθνοῦς Ἐρυθροῦ Σταυροῦ.

Ἀναφέρει χαρακτηριστικὰ ὁ Μητροπολίτης Καστορίας Νικηφόρος:

«...Τὰ μεγαλύτερα δεινὰ ἐπέπρωτο νὰ δοκιμάση ἡ ταλαίπωρος Πατρίς μας ἐν καιρῷ τῆς Κατοχῆς (1941-1944), διότι ἐπέπεσαν ἐπὶ τοῦ τραχήλου της ὅλοι οἱ ἐχθροί της, Ἰταλοί, Γερμανοί, Βούλγαροι κλπ, ἀπηνεῖς καὶ ἄγριοι, ὁ εἷς χειρότερος τοῦ ἄλλου. Εἶναι ἀνεκδιήγητα τὰ μαρτύρια, τὰ ὁποῖα ὑπέστη ἡ Πατρίς μας κατὰ τὴν τετραετῆ περίπου κατοχὴν καὶ ἀπειράριθμα τὰ ἀνθρώπινα θύματα, τὰ ὁποῖα ἔσχε κατὰ τὸ διάστημα τοῦτο ἀφ' ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὴν πρωτοφανῆ πεῖναν εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς ἐπέβαλον οἱ ἐχθροί, ἀφ' ἑτέρου δὲ ἀπὸ τὰς ἀθρόας ἐκτελέσεις, βομβαρδισμοὺς κλπ. Μόνον ἡ ἰδική μας ἐδῶ πόλις (τῆς Καστοριᾶς) καὶ περιφέρεια αριθμεῖ ἐν ὅλῳ περὶ τὰ 600 θύματα, μεταξὺ τῶν ὁποίων και 9 ἱερεῖς…»

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Δαμασκηνὸς ὑψώνει τὸ ἀνάστημά του ἐνάντια στοὺς κατακτητὲς καὶ τὶς θηριωδίες τους:
«Εἶναι πρόδηλον, ὅτι τὴν φορὰν αὐτὴν δὲν πρόκειται πλέον περὶ προσβολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας.... Τοιοῦτον ζήτημα, ἐπὶ τοῦ παρόντος, δὲν ὑπάρχει, δεδομένου, ὅτι, προσκαίρως, ἐξωντώθη ἐκεῖθεν σύμπας ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνικὸς Κλῆρος, οἱ Ἱεροὶ Ναοὶ παρεβιάσθησαν, ἡ ἑλληνικὴ φωνὴ ἐφιμώθη, γενικῶς δὲ οἱ μὲν Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας ἐπατάχθησαν, τὰ δὲ πνευματικὰ αὐτῆς τέκνα διεσκορπίσθησαν μακρὰν τῶν ἑστιῶν καὶ τῶν ἱερῶν αὐτῶν.

Σήμερον πρόκειται περὶ θέσεως εἰς ἐφαρμογὴν τοῦ εὐρυτέρου πολιτικοῦ σχεδίου τοῦ πλήρους ἐκβουλγαρισμοῦ τῶν Ἑλληνικῶν ἐκείνων ἐπαρχιῶν... καὶ τοῦ σχεδίου τούτου ἡ ὁλοκλήρωσις ἐπιδιώκεται ἄνευ δισταγμῶν καὶ ἐν πάσῃ σπουδῇ, ἵνα τὸ σκοπούμενον ἀποτέλεσμα ἐπέλθη, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐκ τοῦ πολέμου προκυψάσης ἀνωμαλίας καὶ συγχύσεως, ἐπὶ τῷ τέλει δημιουργίας "τετελεσμένου γεγονότος».

Μυριόβιβλος

πηγή φωτογραφίας: gym-n-souliou.ser.sch.gr