Ένα θαύμα του Αγίου Δημητρίου μας προειδοποιεί για το Μακεδονικό

Κωνσταντῖνος Χολέβας
Πολιτικός Ἐπιστήμων

Ὁ μήνας Ὀκτώβριος εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένος μέ τή Μακεδονία καί τήν πρωτεύουσά της, τή Θεσσαλονίκη.
Στίς 13.10.1904 σκοτώθηκε στό χωριό Στάτιστα τῆς Καστοριᾶς-σημερινό χωριό Μελᾶς- ὁ Ἀνθυπολοχαγός τοῦ Πυροβολικοῦ Παῦλος Μελᾶς πού εἶχε μεταβεῖ μέ ψευδώνυμο στήν τουρκοκρατούμενη Μακεδονία γιά νά βοηθήσει τόν ἀγῶνα τῶν ἐντοπίων Ἑλλήνων κατά τῶν Ὀθωμανῶν Τούρκων καί τῶν Βουλγάρων κομιτατζήδων. Αὐτή θεωρεῖται συμβολικά ὡς ἡ ἔναρξη τῆς ἔνοπλης φάσεως τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος. Ἐξ ἄλλου στίς 26 Ὀκτωβρίου 1912 , τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ πολιούχου της Ἁγίου Δημητρίου, ἐλευθερώθηκε ἀπό τόν Ἑλληνικό Στρατό ἡ Θεσσαλονίκη, συμβασιλεύουσα τοῦ Βυζαντίου (Ρωμανίας) καί σημερινή συμπρωτεύουσα τῆς Ἑλλάδος. Ἐπειδή αὐτές τίς ἡμέρες (φθινόπωρο 2010) πιεζόμεθα διεθνῶς νά «κλείσουμε» τό ζήτημα τῆς ὀνομασίας τῶν Σκοπίων μέ μία ἀπαράδεκτη ἐθνικη ὑποχώρηση κρίνω σκόπιμο νά θυμηθοῦμε τό ἱστορικό ὑπόβαθρο τοῦ Μακεδονικοῦ ζητήματος καί πῶς αὐτό συνδέεται μέ τόν Μυροβλήτη Ἅγιο
Δημήτριο.

Ἡ Μακεδονία ὡς γεωγραφικός, ἱστορικός καί ἐθνολογικός ὅρος εἶναι ἄρρηκτα ταυτισμένη μέ τήν ἱστορία τοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Ἀρχαιότητα καί στό Βυζάντιο. Ἄλλωστε ὁ Ἀλέξανδρος καί οἱ ἐπίγονοί του δημιούργησαν στήν Ἀνατολική Μεσόγειο ἕναν πολιτισμό, ὁ ὁποῖος ὀνομάζεται ἑλληνιστικός καί ἔτσι γίνεται δεκτός στήν διεθνῆ βιβλιογραφία. Ἀκριβῶς διότι ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ὡς Μακεδών, δηλαδή Ἕλλην τοῦ Βορρᾶ, μετέφερε παντοῦ ἑλληνικό πολιτισμό.
Ἡ πρώτη φορά στήν ἱστορία πού ἔγινε λόγος γιά ἔθνος «Μακεδόνων» ἦταν γύρω στό ἔτος 1600. Τότε οἱ Ἕλληνες, οἱ Σέρβοι, οἱ Βούλγαροι καί ἄλλοι βαλκανικοί λαοί ἦσαν ὑπόδουλοι στούς Ὀθωμανούς. Ὁ Παπισμός μέ ὁρμητήριο τά παράλια τῆς Δαλματίας, τά ὁποῖα ἀνῆκαν τότε στήν Βενετία, προσπαθοῦσε νά προσηλυτίσει τούς ὑποδούλους Ὀρθοδόξους. Γιά νά ἑλκύσει τούς Σέρβους καί τούς Βουλγάρους ἕνας Ρωμαιοκαθολικός προπαγανδιστής, ὁ Μάουρο Ὀρμπίνι, ἐπενόησε τήν θεωρία περί Μακεδονικοῦ ἔθνους, τό ὁποῖο ἔχει σλαβικές ρίζες καί εἶναι ἄσχετο πρός τόν Ἑλληνισμό. Τίς καινοφανεῖς αὐτές θεωρίες κατέγραψε στό βιβλίο του «Τό Βασίλειο τῶν Σλάβων», ἀλλά δέν κατόρθωσε νά προσελκύσει σημαντικό ἀριθμό Ὀρθοδόξων.

Ἡ ἑπόμενη προσπάθεια γιά κατασκευή «Μακεδονικοῦ» ἔθνους ἐμφανίσθηκε κατά τήν διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγῶνος μεταξύ Ἑλλήνων καί Βουλγάρων στά πρῶτα χρόνια τοῦ 20 οῦ αἰῶνος. Ἡ Βουλγαρική προπαγάνδα , ἡ ὁποία ἐξεφράζετο ἀπό τήν Σχισματική Ἐκκλησιαστική Ἐξαρχία καί ἀπό ὀργανώσεις ὅπως ἡ Β.Μ.Ρ.Ο. (στά βουλγαρικά σημαίνει Ἐσωτερική Μακεδονική Ἐπαναστατική Ὀργάνωση, δηλαδή Ε.Μ.Ε.Ο.) ἔρριξε ἀρχικά τό σύνθημα ὅτι ἡ Μακεδονία πρέπει νά ἀνήκει στή Βουλγαρία. Κάποια ὅμως παράταξη αὐτονομήθηκε μέσα στούς κόλπους τοῦ Βουλγαρικοῦ κινήματος καί ἔρριξε τό σύνθημα «ἡ Μακεδονία στούς Μακεδόνες». Σκοπός τους ἦταν ἀφ’ ἑνός μέν νά προσελκύσουν καί πληθυσμούς πού δέν εἶχαν βουλγαρική συνείδηση, ἀφ’ ἑτέρου δέ νά συνδυάσουν τό αἴτημα αὐτό μέ κοινωνικά καί ἀγροτικά αἰτήματα ὥστε νά γίνουν πιό δημοφιλεῖς. Οὔτε αὐτοί ἐπέτυχαν κάτι σημαντικό, διότι ἁπλούστατα «Μακεδονικό» ἔθνος οὐδέποτε ὑπῆρξε.

Ὅλες οἱ πηγές τοῦ 19ου καί τῶν ἀρχῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνος καταγράφουν στόν χῶρο τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας Ἕλληνες (Ρωμηούς), Σέρβους, Βουλγάρους, Ἕβραίους, Μουσουλμάνους καί ὀλιγάριθμους ρουμανίζοντες. Στήν ἀπογραφή τοῦ Ὀθωμανοῦ Διοικητῆ τῆς περιφερείας Μοναστηρίου Χιλμῆ πασᾶ ἀναφέρονται τό 1904 ὅλες αὐτές οἱ ἐθνότητες στή Μακεδονία, πουθενά ὅμως δέν καταγράφεται ἔστω καί μία μικρή ὁμάδα πού νά ἀνήκει σέ κάποιο «Μακεδονικό» ἔθνος. Ἐπίσης στίς ἀναφορές τῶν Δυτικῶν προξένων τῆς Θεσσαλονίκης πρός τίς Κυβερνήσεις τους γιά τήν βουλγαρική ἐξέγερση τοῦ 1903 ( ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν, δηλ. τοῦ Προφήτη Ἠλία) δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἀναφορά σέ «Μακεδόνες» ὡς λαό μέ ξεχωριστή ταυτότητα. Ἡ περιοχή τῶν Σκοπίων μετά τήν ἀπελευθέρωσή της ἀπό τούς Τούρκους ὀνομάσθηκε ἀρχικά Νότιος Σερβία, ἀργότερα δέ ἀπετέλεσε τήν Ἐπαρχία Ἀξιοῦ μέ τό ὄνομα Βάρνταρσκα τῆς τότε Γιουγκοσλαβίας.

Ἡ τρίτη καί σπουδαιότερη προσπάθεια κατασκευῆς τοῦ τεχνητοῦ Μακεδονικοῦ ἔθνους ἔγινε ἀπό τόν κομμουνιστή ἡγέτη τῆς Γιουγκοσλαβίας, τόν Κροάτη Τίτο, ὅταν ἔληγε ὁ Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος (1944). Ὁ Τίτο βλέποντας ὅτι στό νότιο τμῆμα τῆς Γιουγκοσλαβίας, τό ὀνομαζόμενο τότε Βάρνταρσκα, ζοῦσαν Ἕλληνες, Σέρβοι, Βούλγαροι καί Ἀλβανοί σκέφθηκε νά ἐξουδετερώσει τίς πιθανές διεκδικήσεις τῶν γειτονικῶν του χωρῶν δημιουργῶντας τό ἔθνος τῶν Μακεδόνων καί τήν Σοσιαλιστική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, ὡς αὐτόνομη ὀντότητα μέσα στό πλαίσιο τῆς Γιουγκοσλαβίας. Ἀξιοποιῶντας ἕνα σύνθημα πού καλλιέργησε από τό 1924 ἡ Κομμουνιστική Διεθνής και χρησιμοποιῶντας τίς ἀστυνομικές, καταπιεστικές καί προπαγανδιστικές μεθόδους πού διαθέτουν τά μονοκομματικά καθεστῶτα ἐπέβαλε πλύση ἐγκεφάλου στόν πληθυσμό.

Ἔτσι μετά ἀπό τόσες δεκαετίες οἱ ἄνθρωποι αὐτοί –σέ πολύ μεγάλο ποσοστό- ἔχουν πεισθεῖ ὅτι εἶναι Μακεδόνες ἀπόγονοι τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Παράλληλα ἡ σκοπιανή προπαγάνδα ἐργάσθηκε στό ἐξωτερικό προβάλλοντας μία κατασκευασμένη Ἱστορία περί Μακεδονίας καί χρησιμοποιῶντας τήν Σχισματική «Ἐκκλησία τῆς Μακεδονίας», τήν ὁποία οὐδεμία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει..
Τό 1991 μέ τήν διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας τό ἔθνος-φάντασμα ἀπέκτησε ἀνεξάρτητη κρατική ὀντότητα καί συνεχίζει νά διεκδικεῖ τήν χρήση τοῦ ὀνόματος Μακεδονία κατά τρόπο πού πλαστογραφεῖ τήν Ἱστορία, ἐνῶ προβάλλει ἐδαφικές καί μειονοτικές διεκδικήσεις εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος. Ὁ κίνδυνος φυσικά δέν εἶναι μήπως μᾶς ἐπιτεθεῖ ἕνα φτωχό κρατίδιο, τό ὁποῖο σπαράσσεται ἀπό ἐμφύλιες ἔριδες μεταξύ Σλάβων καί Ἀλβανῶν. Ὁ πραγματικός κίνδυνος εἶναι νά ἀποσυνδεθεῖ διεθνῶς ὁ ὅρος Μακεδονία ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τόν Ἑλληνισμό, ὁπότε θά εἴμαστε πλέον ......ὑπόλογοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες πού ὀνομάζουμε Μακεδονία τήν Βόρειο Ἑλλάδα.

Τό ζήτημα τοῦ ὀνόματος δέν εἶναι ἀσήμαντο οὔτε ἀμελητέο. Ὁ Πλάτων στόν «Κρατύλο» διδάσκει ὅτι τό ὄνομα εἶναι σημαντικό διότι περιγράφει τή οὐσία τοῦ περιεχομένου. Καί μή μοῦ πεῖτε ὅτι εἶναι ἀδύνατο ἕνα κράτος νά ἀλλάξει σήμερα τό ὄνομά του. Πρό ὀλίγων ἐτῶν ἡ Γιουγκοσλαβία μετονομάσθηκε σέ Σερβία –Μαυροβούνιο μέ ὑπόδειξη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Τό ζητούμενο εἶναι νά πιέσουμε μέ κάθε νόμιμο τρόπο τά Σκόπια ἀξιοποιῶντας καί τήν εὐρωπαϊκή μας ἔνταξη. Διότι δυστυχῶς ἀπό τό 1944 μέχρι σήμερα δέν πιέσαμε ὅσο ἔπρεπε τούς βόρειους γείτονές μας. Καί σήμερα πληρώνουμε τήν ἀδράνειά μας.

Στό Β΄ βιβλίο τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου Δημητρίου περιγράφεται μεταξύ ἄλλων ἡ συνωμοσία τοῦ Μαύρου καί τοῦ Κοῦβερ.  Περί τό 680 μ.Χ. Βούλγαροι στρατιῶτες καί Ἕλληνες αἰχμάλωτοι ἀναμίχθηκαν καί δημιούργησαν ἕνα καινούργιο ἔθνος, τό ὁποῖο ἐγκαταστάθηκε στήν περιοχή τῶν Σκοπίων καί εἶχε ὡς στόχο τήν κατάληψη τῆς Βυζαντινῆς Θεσσαλονίκης . Ἡ διήγηση μοιάζει σάν νά προφητεύει τήν κατασκευή τοῦ «Μακεδονικοῦ ἔθνους» πού μᾶς ταλαιπωρεῖ σήμερα. Διότι οἱ σημερινοί ψευδομακεδόνες τῶν Σκοπίων προέρχονται ἀπό ἄτομα πού μέχρι τό 1944 δήλωναν Βούλγαροι καί ἀναμίχθηκαν μέ Ἕλληνες πολιτικούς πρόσφυγες. Ἡ ἐξιστόρηση καταλήγει μέ τή θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, ὁ ὁποῖος ματαιώνει τά κακόβουλα σχέδια καί σώζει τήν πόλη του (1).
Ἄς προσευχηθοῦμε καί σήμερα στόν Μυροβλήτη Ἅγιο να βοηθήσει τήν Θεσσαλονίκη καί τή Μακεδονία ὁλόκληρη καί νά μπορέσουμε νά συμβιώσουμε εἰρηνικά μέ τούς γείτονές μας χωρίς προκλήσεις καί ἀνιστόρητους ἀλυτρωτισμούς.




(1). Συμεών τοῦ Μεταφραστοῦ καί Ἰωάννου Ἀρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης: «Μαρτύριο καί Θαύματα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου», Μετάφραση Γ. Παπαδημητρόπουλου, ἔκδοση Ἀποστολικῆς Διακονίας, Ἀθῆναι 2004, σελ. 221 -232.


antibaro.gr