Kαραθανάσης, Βλαχάκος, Γιαλοψός: Παρόντες!

Γιατί η Μνήμη είναι χρέος

«Η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν. Και όταν κάνουν αυτήν την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές φορές κερδαίνουν» (στρατηγός Μακρυγιάννης).
Πέρασαν ήδη 13 χρόνια. Και όμως είναι σαν να μην περάσει ούτε μία μέρα... Ήταν σαν χθες που ακούσαμε στην τηλεόραση που διέκοψε το πρόγραμμά της ότι υπάρχει σε εξέλιξη θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο. Μετά ακούγονταν οι γνωστές φήμες: τι θα γίνει με την Τουρκία, τι δεν θα γίνει, ο Στόλος έφυγε, έχουμε ετοιμασίες για πόλεμο, και διάφορα άλλα.
Σαν χθες ήταν όταν Τούρκοι, πρώτα "δημοσιογράφοι" και μετά στρατός πάτησαν τα Ίμια. Περίεργο. Όλοι μάθαμε ότι υπάρχει βραχονησίδα με αυτό το όνομα. Πάτησαν τα Ιμια, και ύψωσαν τουρκική σημαία. Η σημαία κατεβαίνει αργότερα και στη θέση της μπαίνει η ελληνική.
Σαν χθες ήταν που μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα ήμασταν ένα βήμα πριν την σύγκρουση. Σαν χθες ήταν που φεύγοντας τα πολεμικά πλοία από τον Ναύσταθμο Σαλαμίνας ο Ευαγγελάτος για να μην ξεχνιόμαστε, περιέγραφε την αναχώρηση από τηλεοράσεως και έδινε στον αέρα τους κωδικούς αριθμούς των πλοίων!
Και το τραγικό συμβάν: ένα ελικόπτερο πέφτει με τρεις αξιωματικούς του Πολεμικού μας Ναυτικού νεκρούς. Θρήνος στις κηδείες τους. Είχαν πονοκέφαλο, λέγανε οι μαϊντανοί των καναλιών και οι αστράτευτοι δημοσιογράφοι. Ζαλίστηκαν και έπεσαν, δεν είχαν φώτα, δεν ήξεραν το δρομολόγιο, και άλλες αηδίες, που τις λένε ακόμα και τις πιστεύουν.
Θλίψη στις κηδείες των νεκρών. Χιλιάδες οι συγκεντρωμένοι. Και η σύγκρουση δεν ήρθε. Ο πόλεμος απεφεύχθη. Οι πολιτικοί αναπνέουν με ανακούφιση. Αντί για τη σύγκρουση ο Σημίτης ευχαριστεί από βήματος κοινοβουλίου τους Αμερικανούς. Αντί για αντίδραση, η ταπείνωση.

Τίποτα δεν άλλαξε
 
Τον Ιανουάριο του 1996, όσα συνέβησαν στα Ίμια, έχουν μείνει σαν μία κηλίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Είχαμε εισβολή επί ελληνικού εδάφους, ήταν η πρώτη φορά που κατεβάσαμε οι ίδιοι τις σημαίες μας, γιατί η τότε πολιτική ηγεσία δεν είχε το ηθικό ανάστημα να υπερασπιστεί την τιμή και την αξιοπρέπεια αυτού του τόπου. Τα γεγονότα γνωστά, η υπενθύμιση τους όμως μας γεμίζει ακόμα και σήμερα πόνο και οργή. Πόνο για τους τρεις αδικοχαμένους αξιωματικούς των ελικοπτέρων του Πολεμικού μας Ναυτικού. Πόνο για την αξιοπρέπεια του Έθνους μας, που χάθηκε μέσα σε μερικές ώρες, με έναν λαό και στρατό με σκυμμένο το κεφάλι στις απειλές των Τούρκων. Οργή για την πολιτική ηγεσία της μειοδοσίας, της υποτέλειας και του συμβιβασμού. Οργή για το ότι δεν πολεμήσαμε, οργή για το ότι δεν κάναμε τίποτα, οργή για το ευχαριστώ στους Αμερικανούς. Οργή για το ότι δεν υπερασπιστήκαμε τη σημαία μας, οργή για όλα όσα έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν. Οργή γιατί σκύψαμε το κεφάλι υποτασσόμενοι στην μιζέρια, στον ενδοτισμό και στην τουρκική επεκτατικότητα. Οργή γιά τις δηλώσεις Πάγκαλου για την σημαία μας που "αν αφήσουμε το κύμα θα την πάρει παραπέρα". Για τον Σημίτη που δεν καταδέχθηκε να ανέβει στο κέντρο επιχειρήσεων στο ΓΕΕΘΑ προκειμένου να συντονίσει από εκεί την κρίση, αλλά καθόταν σαν καρεκλοκένταυρος στο γραφείο του στην Βουλή, και φερόταν με απαξιωτικό τρόπο στην στρατιωτική ηγεσία. Αυτός που ευχαρίστησε τους Αμερικανούς...
Δεκατρία χρόνια και η κατάσταση δεν άλλαξε. Η μάλλον, άλλαξε. Προς το χειρότερο. Τώρα οι τούρκοι φτάνουν μέχρι την Ανδρο, τώρα στα πρωϊνάδικα τους βγαίνει ένα σιχαμερό σκουλήκι και λέει πως σκότωσε δέκα Ελληνοκύπριους στην εισβολή. Και δεν αντιδρά κανείς, τουλάχιστον όπως θα έπρεπε. Παθητικοί δέκτες. Δειλοί και άβουλοι συνάμα, όπως λέει και ο ποιητής.
Ο ναύαρχος Καραθανάσης, κατά την τελετή βράβευσής του από το περιοδικό "PATRIA", έκλεισε τον χαιρετισμό του λέγοντας πως: "το ελικόπτερο δεν έπεσε, το ελικόπτερο το ρίξανε.".
Δεν το ξεχνάμε ποτέ. Δεν ξεχνάμε τον Χριστόδουλο Καραθανάση, τον Παναγιώτη Βλαχάκο και τον Έκτορα Γιαλοψό.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Πηγή
kostasxan.blogspot.com