Με τήν χθεσινή Απόφαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, της οποίας το κείμενον παραθέτουμε κατωτέρω, όλοι έχουν δικαιωθή! Καί ή Εκκλησία δέν ανακατεύεται, διότι δέν έχει αρμοδιότητα! Καί η Κυβέρνησις καλά ενεργεί, διότι αυτή έχει αρμοδιότητα! Αλλά καί οι κατά τόπους διαμαρτυρόμενοι Μητροπολίτες καλά κάνουν καί αντιδρούν, διότι αυτοί γνωρίζουν και τις επί μέρους εθνικές και κοινωνικές ευαισθησίες! Η Φαναριώτικη διπλωματία έκανε το θαύμα της! Τώρα η Κυβέρνησις μπορεί να προχωρήσει ελεύθερη πιά το εθνοκτόνο Νομοσχέδιο περί παραχωρήσεως της ελληνικής Ιθαγένειας σε μή Έλληνες! Ένα ακόμη οχυρό πέφτει! Σε λίγο θα αναγκασθούμε να αποδεικνύουμε, ότι είμαστε Έλληνες-Έλληνες! Δηλ. 'Ελληνες από την καταγωγή καί όχι "Έλληνες" από παραχώρηση του Νόμου! Ευτυχώς, ότι μέσα στην γενική τακτοποίηση όλων υπάρχει και ένα μικρό φώς! Η Ιερά Σύνοδος παραδέχεται, ότι " ο Νόμος περί Ιθαγένειας δεν ταυτίζεται απόλυτα με το μεταναστευτικό πρόβλημα. Γι' αυτό η Ελληνική Πολιτεία πρέπει να μελετήσει επισταμένως τις προϋποθέσεις, βάσει των οποίων θα χορηγείται η Ελληνική Ιθαγένεια".
Και τώρα διατυπώνω μια απορία: Πως θα αισθάνωνται κάποιοι μεγαλώνυμοι Έλληνες μεγαλώνυμοι, οι οποίοι ζούν καί δρούν, εργάζονται και δημιουργούν στην Αμερική, έχουν την Αμερικανική Υπηκοότητα, διαθέτουν Αμερικανικό Διαβα-τήριο, υψώνουν την ελληνική Σημαία στα πλοία τους, γυρίζουν όλο τον κόσμο για την επιχειρηματική τους δραστηριότητα καί ταξιδεύουν χρησιμοποιώντας το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ! Τι θα πούμε σ' αυτούς τους Μεγάλους Έλληνες; Το ελληνικό αίμα μολύνθηκε! Ανακατεύθηκε πιά με το Πακιστανικό, Αφγανικό, τό Ιρανικό, το Ιρακινό, το Αλβανικό καί βάλε....Ελάτε λοιπόν και σείς Μεγάλοι Έλληνες και εραστές του ελληνικού Μεγαλείου, ελάτε μαζί με εμέ νά αποδείξουμε ότι είμαστε "Έλληνες-Έλληνες", δηλ. καθαρόαιμοι Έλληνες;
Έτσι για την ιστορία θα μεταφέρω εδώ για μια ακόμη φορά το περιστατικό από την Μάχη του Μεγάλου Σπηλαίου. Την αφιερώνω σε όλους τους "συνετούς" και "μετριοπαθείς" αδελφούς μου. Ευτυχώς που στον τόπο αυτό υπήρχαν κάποτε και κάποιοι "τρελλοί" καλόγεροι, παπάδες και δεσποτάδες, καί κάποιοι άλλοι "ξεβράκωτοι" Έλληνες, κατά την έκφραση του Οικουμενικού μας Πατριάρχου, όπως οι παρακάτω αναφερόμενοι μοναχοί τουΜεγ. Σπηλαίου! Αν δεν υπήρχαν εκείνοι εμείς σήμερα θα φορούσαμε ακόμη το Τούρκικο φέσι! Κυρίως όμως θά είχαμε χάσει και την
Ορθόδοξη πίστη μας!
Ορθόδοξη πίστη μας!
Η μάχη του Μ. Σπηλαίου (22 lουvίου 1827)
Ο Ιμπραήμ, αφού όλο το 1826 λεηλάτησε την Αρκαδία και την Λακωνία, επέστρεψε στην Πάτρα, και την άνοιξη του 1827 βρίσκεται στην ορεινή - Αχαΐα, όπου καταστρέφει, λεηλατεί και απειλεί, αναγκάζοντας πολλούς στο "Τουρκο- προσκύνημα" (δήλωση υπoταγής), ενώ τους χορηγούσε και .. πιστοποιητικό, το" ράγι µπουγιουρντί" (συγχωροχάρτι)!
Έτσι λιμαινόταν όλα τα χωριά. Ενώ είχαν τουρκοπροσκυνήσει Πάτρα, Καλάβρυτα και Βοστίτσα. Ο δε Ντελή Αχμέτ, πασάς της Πάτρας προστάτευε τους προσκυνημένους, κατά διαταγή του Ιμπραήμ, με πρωτοπαλλήκαρό του τον προδότη Νενέκο. Ακόμα και στο Μ. Σπήλαιο μπαινοέβγαιναν άνθρωποι του Νενέκου, ενώ ο Ιμπραήμ σχεδίαζε το πάρσιμό του. Έτσι με 13.000 στρατό και το Νενέκο με 2.000 στρατοπέδευσε στα Σάλμενα, κοντά στο μοναστήρι, που το προστάτευαν - κατ' εντολή του Κολοκοτρώνη - ο Ν. Πετμεζάς με 600 αγωνιστές, και ο υπασπιστής του Φωτάκος, καθώς και ο Κ. Μέλιος με 100 μαχητές, στη θέση "Ψηλός Σταυρός". Και πάντα με την φροντίδα του Κολοκοτρώνη οχυρώθηκε καλά το μοναστήρι και εσωτερικά. Ο Ιμπραήμ, αφού ήρθε πιο κοντά, στην Επάνω Ζαχλωρού, κάλεσε τρεις φορές τους υπερασπιστές να ... συμφιλιώσουν (να προσκυνήσουν δηλαδή).
Οι καλόγεροι, βλέποντας το δισταγμό των καπεταναίων, βλέποντας τον Νενέκο να έρχεται! με 3.000 Τούρκους και προσκυνημένους τραβολογώντας περί τους 300 αιχμαλώτους, βλέποντας το στρατό του Ιμπραήμ να τους έχει "κλείσει" από παντού, έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες (100 περίπου), και με μπροστάρη τον ηγούμενό τους Γεράσιµο Τορόλο, έπιασαν τη θέση "Παληάμπελο" και άρχισαν το τουφεκίδι! "... Τούτο δε ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν, από την εντροπή μας και παρευθύς εβγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής, να υπάγομεν εις τον πόλεμον, που με την έφοδο του Τουρκικού ταχτικού είχε πια γενικευτεί και βάσταξε 13 ώρες ... ". (Φωτάκου, Απομνημονεύματα, τ. Β', σελ. 434).
Μέχρι και στα έλατα ανέβηκαν οι υπερασπιστές του μοναστηριού και πυροβολούσαν τους Τούρκους και τους προσκυνημένους, με πείσμα, ώσπου τους έτρεψαν σε φυγή, και γενική υποχώρηση, προς τα Καλάβρυτα ενώ άφησαν 650 νεκρούς. Από τους Έλληνες μαχητές, τραυματίστηκαν μόνο 10, αλλά έπεσε νεκρός ο καπετάνιος Κ. Μέλιος.
Ο Ιμπραήμ, μετά από αυτή την πανωλεθρία που έπαθε, δεν τόλμησε να σκεφτεί πάλι το Μ. Σπήλαιο. Η ιστορία εξύψωσε κυρίως το εθνικό φρόνημα και τη γενναιότητα των μοναχών, που έγραψαν στις
Έτσι λιμαινόταν όλα τα χωριά. Ενώ είχαν τουρκοπροσκυνήσει Πάτρα, Καλάβρυτα και Βοστίτσα. Ο δε Ντελή Αχμέτ, πασάς της Πάτρας προστάτευε τους προσκυνημένους, κατά διαταγή του Ιμπραήμ, με πρωτοπαλλήκαρό του τον προδότη Νενέκο. Ακόμα και στο Μ. Σπήλαιο μπαινοέβγαιναν άνθρωποι του Νενέκου, ενώ ο Ιμπραήμ σχεδίαζε το πάρσιμό του. Έτσι με 13.000 στρατό και το Νενέκο με 2.000 στρατοπέδευσε στα Σάλμενα, κοντά στο μοναστήρι, που το προστάτευαν - κατ' εντολή του Κολοκοτρώνη - ο Ν. Πετμεζάς με 600 αγωνιστές, και ο υπασπιστής του Φωτάκος, καθώς και ο Κ. Μέλιος με 100 μαχητές, στη θέση "Ψηλός Σταυρός". Και πάντα με την φροντίδα του Κολοκοτρώνη οχυρώθηκε καλά το μοναστήρι και εσωτερικά. Ο Ιμπραήμ, αφού ήρθε πιο κοντά, στην Επάνω Ζαχλωρού, κάλεσε τρεις φορές τους υπερασπιστές να ... συμφιλιώσουν (να προσκυνήσουν δηλαδή).
Οι καλόγεροι, βλέποντας το δισταγμό των καπεταναίων, βλέποντας τον Νενέκο να έρχεται! με 3.000 Τούρκους και προσκυνημένους τραβολογώντας περί τους 300 αιχμαλώτους, βλέποντας το στρατό του Ιμπραήμ να τους έχει "κλείσει" από παντού, έβγαλαν τα ράσα, φόρεσαν φουστανέλες (100 περίπου), και με μπροστάρη τον ηγούμενό τους Γεράσιµο Τορόλο, έπιασαν τη θέση "Παληάμπελο" και άρχισαν το τουφεκίδι! "... Τούτο δε ιδόντες ημείς εξεροκοκκινήσαμεν, από την εντροπή μας και παρευθύς εβγήκαμεν από το μέρος της Κισσωτής, να υπάγομεν εις τον πόλεμον, που με την έφοδο του Τουρκικού ταχτικού είχε πια γενικευτεί και βάσταξε 13 ώρες ... ". (Φωτάκου, Απομνημονεύματα, τ. Β', σελ. 434).
Μέχρι και στα έλατα ανέβηκαν οι υπερασπιστές του μοναστηριού και πυροβολούσαν τους Τούρκους και τους προσκυνημένους, με πείσμα, ώσπου τους έτρεψαν σε φυγή, και γενική υποχώρηση, προς τα Καλάβρυτα ενώ άφησαν 650 νεκρούς. Από τους Έλληνες μαχητές, τραυματίστηκαν μόνο 10, αλλά έπεσε νεκρός ο καπετάνιος Κ. Μέλιος.
Ο Ιμπραήμ, μετά από αυτή την πανωλεθρία που έπαθε, δεν τόλμησε να σκεφτεί πάλι το Μ. Σπήλαιο. Η ιστορία εξύψωσε κυρίως το εθνικό φρόνημα και τη γενναιότητα των μοναχών, που έγραψαν στις
eus320x240.jpg)
